PRZYPADKI RZECZOWNIKÓW

(Падежи имени существительного)

Odmianę przez przypadki nazywamy deklinacją.

W języku polskim rzeczowniki występują w siedmiu przypadkach:

1) Mianownik – odpowiada na pytania: kto? co? (to jest).
Rzeczownik występuje w formie podstawowej.

2) Dopełniacz – odpowiada na pytania kogo? czego? (nie ma).
Używany jest w przeczeniach (np. Ola nie lubi mleka), albo w relacjach przynależności (np. kot Karoliny).

3) Celownik – odpowiada na pytania komu? czemu? (przyglądam się, ufam).
Opisuje głównie dawanie. Łączy się z czasownikami dawać, mówić, sprzedawać, oddawać, pomagać, obiecywać, dziękować, wierzyć czy przyimkami: dzięki, przeciw, wbrew, na przekór .

4) Biernik – odpowiada na pytania kogo? co? (widzę, znam, kocham, mam). Rzeczowniki i zaimki osobowe w bierniku pełnią funkcję dopełnienia bliższego, a przymiotniki – funkcję przydawki. Łączy się z przyimkami: przez, o, na, pod, nad.

5) Narzędnik– odpowiada na pytania z kim? z czym? (idę). Suży do określania narzędzia (młotkiem, ołówkiem) lub środka transportu (samochodem, autobusem) albo do wskazywania, czym się interesujemy (Interesuję się historią) lub kim jesteśmy (Jestem nauczycielką/informatykiem). Narzędnik łączy się z przyimkami z, pod, nad.

6) Miejscownik – odpowiada na pytania o kim? o czym? (myślę). Służy do opisu miejsca, zawsze wymaga użycia przyimka o, po, przy, w, na.

7) Wołacz – nie ma pytania. Stosowany jest w bezpośrednich zwrotach (O!).

[supsystic-social-sharing id=’2′]